Nunha das miñas primeiras entradas recomendaba o seu libro, “El peor mejor momento de mi vida”. Facíao dende unha profunda admiración a unha prosa coidada, pura, humorística e cargada de significado. En fin, posuía un estilo literario maxistral.
Estaba enfermo e as súas verbas transpiraban forza.
Loitou.
E a vida escapóuselle nun suspiro de gaita.
O xornalista Nacho Mirás vaise para non volver. El, que sempre tiña algunha verba por compartir, deixanos sen palabras. Custa dixerir que non haberá máis rabudo.
Non o coñecín como persoa, pero como profesional podo dicir que é todo un exemplo e unha inspiración ter referentes coma el. Porque tanto en La Voz de Galicia, como no seu blog ou no seu libro, soubo marcar a diferencia.
X
A mirada de Wendy 